God geeft je een krans die gemaakt is van al het goede en slechte dat je in voorgaande levens hebt gedaan. Je bent geboren met die krans om je nek.

~ Sri Sathya Sai Baba

Waarom zijn we zo angstig voor de dood?

Er wordt vrijwel niet over gesproken, mensen duwen elke gedachte eraan ver van zich af. We hebben er ook geen inzicht in. Wat gebeurt er met ons? Is er wel of niet leven na de dood? Is er een hemel en een hel zoals wordt gepredikt? Mensen zitten met veel vragen. Geboorte en dood, wij zijn er afhankelijk van; beiden zijn onontkoombaar. Terwijl bij de geboorte van een kind de vreugde overheerst is bij de dood het verdriet het grootst. Baba zegt dat de dood een vreugdevolle gebeurtenis is, een nieuw begin, een bewustzijnsuitbreiding, terwijl de geboorte pijn en verdriet brengt aan het kind.

Gelukkig zijn er naast Sai Baba, ver-gevorderde meesters verbonden aan deze aarde die in staat zijn ons inzicht te geven in al deze processen van geboorte en dood. De Tibetaanse Meester Dwaj Khul (DK) heeft begin 1900 heel veel informatie doorgeven (vanaf het mentale gebied) via Mw. Alice A. Bailey. Totaal zijn er zo’n 25 boeken van haar hand verschenen die het bestuderen zeer waard zijn. Onze houding tegenover het sterven, liever gezegd het overgaan naar een andere dimensie, is er een van angst. Wij mensen re-incarneren heel vaak op onze evolutiereis; ons brein echter heeft geen herinneringen aan dat stervensproces waar we als ziel zo vaak doorheen gaan. Het is echter een heel vertrouwde ervaring voor ons, alleen weten we dat niet meer. We denken dat we het lichaam zijn, dit is niet zo, we krijgen een stoffelijk lichaam “te leen” en geven het uiteindelijk weer terug aan God en de aarde. “Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren”. Ons bewustzijn verplaatst zich uit het stoffelijk naar het etherisch-astrale lichaam en trekt zich (na de dood) langzaam terug naar de plek waarvan het voor de geboorte is gekomen. Bij de dood wordt het “zilveren koord” waarvan er 1 naar het hart loopt en 1 naar het brein, verbroken. Zolang een mens in leven is, is hij altijd verbonden via het zilveren koord met het stoffelijk lijf. Bij het sterven wordt deze energiedraad door de ziel verbroken. Het lichaam is zielloos, want de ziel heeft zich terug getrokken naar haar eigen gebied. Dit verbreken van het “zilveren koord” wordt beschreven als een elektrisch schokje, dat is alles wat ervan gevoeld wordt. Het doet geen pijn. Het hart stopt met kloppen. Het leven gevend beginsel heeft zich teruggetrokken. Het is de ziel die een volgende incarnatie tot stand zal brengen. De ziel overleeft dus. Het is de opslagplaats van alle belangrijke ervaringen die de mens in zijn leven heeft ondergaan. Het wordt het Permanente Atoom genoemd. Dat wat blijft en meegenomen wordt in de volgende incarnatie. Bij een nieuwe incarnatie, een nieuwe geboorte, wordt rond dit Permanente Atoom een nieuw mentaal, astraal, etherisch en uiteindelijk een stoffelijk lichaam gebouwd.

Er zijn veel ergere omstandigheden dan de dood die mensen kunnen overkomen, zoals verhongering, verminking, folterende pijnen die niet weggenomen kunnen worden. De dood is dan een verlossing. Hemel en hel zijn omstandigheden die mensen zelf , in dit aardse bestaan, creëren. Zo boven, zo beneden is een bekend gezegde dat betekent: zoals je hebt geleefd op aarde zo zul je zijn na je heengaan. Er zijn vele Bijna-Dood-Ervaringen bekend van mensen waarin verteld wordt over die mooie wereld en liefdevolle opvang door geliefden die al aan de “andere kant van het leven” zijn. Veel mensen met een BDE zijn voorgoed hun angst voor de dood kwijt en zijn zich pas echt goed bewust geworden van hun doel in het leven. De dood is dus niets om angst voor te hebben, er is geen leven op deze aarde zonder dood. Wij mensen zijn als de nieuwe blaadjes die in het voorjaar aan de bomen groeien, in het najaar verdorren ze en vallen ze af alleen maar om in het voorjaar weer opnieuw aan te groeien.

Tags: Alice A. Bailey bewustzijnsuitbreiding de dood geboorte mysterie Tibetaanse Meester Dwaj Khul verdriet