Elke keer als er een bedelaar op de deur klopte, stopte Sathya met wat hij aan het doen was. Hij rende naar Zijn zus en vroeg haar om de bedelaar eten te geven. Zijn ouders vonden het vervelend dat de bedelaars maar in en uit liepen. Vaak stuurden zij de bedelaars weg voordat Sathya hun kon helpen.
God neemt een menselijke vorm aan om de mensheid te transformeren tot God.
~ Sri Sathya Sai Baba
Dit maakte Hem aan het huilen. Hij stopte pas met huilen totdat aan de behoeften van de bedelaars was voldaan. Doordat Sathya iedereen te eten gaf, had de familie steeds minder te eten. Sathya’s moeder zei: “Oké, als jij hun voedsel geeft, zul jij zonder moeten!”. Deze bedreiging ontmoedigde de kleine Sathya niet. Hij ging er mee door. Soms at Hij dagen niet. Zoals men zich het kan voorstellen werd Eshwaramma bezorgd en vroeg Hem om wat te gaan eten. Ondanks het niet eten vertoonde Hij geen signalen van zwakte. Bij deze gelegenheden zei Sathya dat Hij al gegeten had. Wat lekkere melk en rijstkroketjes welke een oude man genaamd “Tata” aan Hem had gegeven. Niemand had ooit gehoord over deze ene Tata en Zijn moeder wist niet of ze Hem moest geloven. Sathya liet Zijn moeder aan Zijn hand ruiken. Zijn handen roken naar de geur van boter. Sathya vertelde dus de waarheid. Maar wie was de mysterieuze Tata? Eshwaramma’s respect groeide zodanig voor haar zoon, dat ze op een punt kwam waarop ze zelfs bang werd van Sathya. “Wie is mijn zoon?”, vroeg zij zich af. De muziekinstrumenten die in huis hingen, speelden zonder begeleiding voor Hem voordat Hij überhaupt geboren was; een cobra slang die zich verstopt had onder Zijn dekentje, allemaal vreemde gebeurtenissen. Vanaf toen zorgde Eshwaramma voor alle bedelaars die bij haar aan de deur kwamen en die Sathya mee naar huis nam. Elke keer als de voedselvoorraad leeg was, nadat Sathya’s zussen het voedsel hadden uitgedeeld, vulde deze voorraad zich op mysterieuze weer aan. Hoe gebeurde dit? Het was natuurlijk het werk van hun buitengewone broer wiens liefde uitgaat naar de lijdende mensen.
Hij vermenigvuldigde gewoonweg het eten voor de armen. Het aantal wonderen namen met de dag toe. Hij materialiseerde boeken, potloden, fruit en snoepjes vanuit het niets en haalde ze uit een lege tas. Als iemand zich ziek voelde, verschenen er speciale kruiden uit de Himalaya, zodat ze als medicijnen gebruikt konden worden om de zieke te genezen. Als Hem gevraagd werd hoe dit allemaal kon, zei Hij dat de god van het dorp Hem gehoorzaamde en Hem alles gaven wat Hij wenste. In die tijd besloot de Avatar alleen zijn giften aan kinderen te geven. Hij liet ze in de waan dat Hij niet meer dan een hulp was voor de god van het dorp, zodat ze zich niet beschaamd voelden in de relatie tot Hem. Zij accepteerden direct dat de god van het dorp door Sathya heen werkte. Op dat moment zagen zij niet dat Sathya Zelf de Allerhoogste Moeder van de Waarheid was. Sathya had geen verlangens of voorkeuren, vroeg niets en materialiseerde niets voor Hemzelf. Wanneer Zijn vader nieuwe kleding meebracht voor zijn broers, zussen, neefjes en nichtjes, wachtte Sathya altijd totdat alle kinderen hun kleding hadden gekozen. Als zij klaar waren, accepteerde Hij de kleren die overbleven. Regelmatig pakte Eshwaramma Sathya op in haar armen en hoopte dat Hij haar zou vertellen wat Hij wenste. Zijn antwoord was altijd hetzelfde: “Moeder, ik heb niets nodig. Ik accepteer alles wat u mij wenst te geven. Ik ben blij met alles.”
Tags: Eshwaramma God liefde Sai Baba Sathya Sai Sri Sathya Sai Baba